Ik lig nog in mijn bed en doe net m‚n ogen open. De nog dichtgetrokken gordijnen van mijn kamer hebben niet meer hun normale ivoorkleur. Ze zijn van kleur verschoten naar oranjerood. Ik wordt helemaal blij als ik me realiseer dat de zon eindelijk weer staat te schijnen aan de andere kant van die gordijnen. Vol verwachting gooi ik de dekens van me af en zwaai m’n benen buiten bed. Wie kan er nu nog in zijn bed blijven liggen, als het zonnetje zich eindelijk weer eens laat zien, na weken van donkere wolkenpakketten, waar al dagen alleen maar water uit komt vallen? Ik spring m’n bed uit en loop naar het raam, schuif de gordijnen open. De lucht staat in brand. Er ontvouwt zich een spectaculair kleurenpalet voor mijn ogen… ’Oh… wat mooi…!’ verzucht ik. Ik ben er stil van. Wat een wonderschoon natuurverschijnsel is dit toch, ik voel me bevoorrecht dit te mogen waarnemen. Van diep paarsrood, overlopend naar rood, oranje en geel. Met enkele donkere slierten van nog wat restjes wolken. Wat een intense kleuren! Mijn mond valt open van bewondering. Wat een cadeautje! Het maakt me helemaal warm van binnen. Terwijl ik sta te kijken veranderen de kleuren in zachtere tinten. De zon komt verder op en verplaats zich, waardoor de kleuren veranderen. Het is een fascinerend schouwspel en ik blijf net zo lang kijken tot de zon als een diep paarsrode bal boven de horizon uit komt piepen. Elke keer verbaas ik me er weer over, hoe snel dat eigenlijk gaat. Je ziet hem als het ware omhoog klimmen. En dan veranderen de kleuren geleidelijk naar pastelkleuren en lopen over naar de normalere kleuren van het eigenlijke blauw van de dag. Ondertussen moet ik oppassen met mijn ogen dat ik niet in die hete bol kijk, want de zon wordt steeds feller naarmate hij hoger stijgt, dus meer licht geeft. Het is gevaarlijk om in de zon te kijken weet ik, dus probeer ik naast de zon zelf te kijken. Wat een schitterend proces maakt die lucht door, voor het weer gewoon blauw is. Maar dan bedenk ik me met weemoed dat die prachtige lucht eigenlijk niet zoveel goeds voorspelt. Want “morgenrood betekent water in de sloot”. Hè, wat jammer nou, wat een teleurstelling. Dus moet ik er toch maar weer rekening mee houden dat het in de loop van de dag weer nat gaat worden. Maar… ze kunnen me dit niet meer afnemen. Het staat in mijn geheugen gegrift. Het hele gebeuren heeft me wel een blij gevoel gegeven. Nu zullen er straks wel weer prachtige foto’s op facebook staan. Kan niet missen. Dan ga ik daar straks nog maar even extra van nagenieten. Zo kan ik dat gevoel nog wat langer vasthouden. En dan begint weer gewoon mijn dag. Wassen, aankleden en ontbijten… Het vaste ritueel van elke dag. Ondertussen geniet ik nog na van die kleurenpracht, en dat tovert een glimlach op mijn gezicht. Mijn dag is schitterend begonnen. Echt wel…